Kinderen zonder stem – hoe top-down bestuur speeltuigen weghaalt en ouders buitensluit

Afgelopen week verdwenen op de speelplaats van een van de scholen van scholengroep Adite enkele speeltuigen. Niet na overleg. Niet na een brief. Niet na een mededeling aan de kinderen. Zomaar – weg. Wat achterbleef, waren kale plekken, verdrietige gezichten en veel vragen.

"Mama, ze hebben het apenrek weggedaan. Het is omdat we niet braaf genoeg zijn," snikt een zesjarige.

Wat als anekdote klinkt, is symptomatisch voor een bestuurscultuur die structureel inspraak ontwijkt. De beslissing tot verwijdering werd genomen zonder enige vorm van voorafgaand overleg – Of communicatie; niet met het schoolteam, niet met de oudervertegenwoordiging. Leerkrachten werden, net als ouders en kinderen, voor voldongen feiten geplaatst. Plots werden de speeltuigen weggenomen.

De reacties lieten niet op zich wachten. Kinderen waren aangeslagen. Het zesde leerjaar protesteerde. Sommigen verzonnen absurde verklaringen, anderen weenden om hun geliefde speeltuig dat ineens verdwenen was. De speelplaats, voor velen een veilige haven, werd een lege plek.

Natuurlijk hebben ouders begrip voor het feit dat de preventieadviseur moet waken over de veiligheid. Maar wat hen choqueert, is de totale afwezigheid van communicatie vooraf. Pas nadat bezorgde ouders herhaaldelijk aan de alarmbel trokken, kwam er wat uitleg.

En dat wringt, zeker op een school die beweert het kind centraal te zetten en participatie als kernwaarde te omarmen. Want wie werkelijk participatie belangrijk vindt, beslist niet eenzijdig over de leefwereld van kinderen zonder met hen, hun ouders of hun leerkrachten te spreken. En oplossingen aan te reiken zodat kinderen weten dat hun speelplaats snel terug gevuld zal zijn.

Deze situatie staat niet op zichzelf. Ze illustreert een bredere problematiek binnen Scholengroep Adite: een bestuurscultuur waar beslissingen vaak boven het hoofd van betrokkenen genomen worden. Ouderparticipatie blijft vaak symbolisch. Verschillende leerkrachten geven aan zich systematisch buitengesloten te voelen...En kinderen? Die voelen de gevolgen het hardst.

De vraag is dus niet alleen waarom de speeltuigen zijn verwijderd. De échte vraag is: waarom is niemand daarover aangesproken? Waarom werd het gesprek niet gevoerd, voor er beslissingen vielen? Want participatie zonder dialoog is geen participatie. En veiligheid zonder communicatie creëert onveiligheid van een andere soort: die van wantrouwen. Dit soort praktijken holt vertrouwen uit, belemmert samenwerking en – het allerbelangrijkste – kwetst kinderen.

Daarom roept het OVO Collectief op tot herstel. Herstel van transparantie. Herstel van dialoog. En bovenal: herstel van vertrouwen. Kinderen verdienen een school waar ze niet alleen veilig zijn, maar zich ook gezien en gehoord weten – ja, ook op de speelplaats. Want zelfs als een speeltuig onveilig blijkt, hoort communicatie altijd de eerste stap te zijn. Niet de laatste.

Wil jij je ervaring delen of ben je betrokken ouder of leerkracht? Meld je verhaal op www.het-ovo-collectief.be

Dit artikel is gebaseerd op persoonlijke waarnemingen, getuigenissen van andere ouders en medewerkers, en documenteerbare feiten. De bedoeling is niet om individuen te beschuldigen, maar om structurele problemen aan te kaarten in het belang van kinderen, ouders en personeelsleden.